Van birra moretti, via Bier en Ballen naar ‘Born to make a difference’… benieuwd hoe dit zit? Lezen maar!!

Vorige week was er geen PDG lesdag, wel een ‘einde van het schooljaar’-dag. Het is druk, er moet best nog wat gebeuren: afronden van periodes, herstel opdrachten, overzicht van cijfers en voorbereiden voor volgend schooljaar. Die onzekerheid, onduidelijkheid en junior-schap in het onderwijs maakte me onzeker. En daar werd ik dan weer onrustig van. Vorig weekend besloot ik een kaartje te trekken. Iets wat ik vaker doe als ik iets lastig vind of ergens niet aan uit kom. Met in gedachte de laatste weken van het schooljaar, schudde ik de kaarten, ik waaierde ze uit over mijn bed en mijn hand gleed over de kaarten. Ik pakte een kaart en draaide hem om. Op de kaart stond ‘weten’. Bij de uitleg stond beschreven dat je niet alles hoeft te weten, ga mee met de flow. Vertrouw op dat wat gebeurt.

Hoe passend was deze kaart op dit moment. Echt de spijker op zijn kop. De dagen en weken erna heb ik nog vaak aan deze kaart gedacht. Het herinnerd me er telkens aan dat ik niet alles op hoef te lossen of hoef te weten om door te kunnen.

Ondanks dat ik weet dat ik niet alles hoef te weten of hoef op te lossen ben ik nog best moe… En waar ik toch echt gehoopt had nooit te komen is toch gebeurt. Vorige week zei ik ‘lekker hè? Over 4 weken vakantie? Ik ben er stiekem wel aan toe’. Ok… de afgelopen weken zijn de nachten onrustig. Iets met pseudokroep bij een kleuter en nachtelijk wakker-uurtjes met een dreumes. Maar Eej! Je krijgt er echt een hoop voor terug toch? ;) 

En dat is ook zo. Wat hebben we gelachen de afgelopen zonnige dagen: spelen in het zwembad, met de skelter van de ‘hoge’ heuvel in de straat en stiekem Papa op z’n billen slaan als hij staat te plassen. Het laat me zien hoe puur en eerlijk kinderen zijn. Iets wat we als volwassenen snel afleren. Of af moeten leren. Je behoort je namelijk te gedragen, in de klas (op de basisschool) heeft de juf altijd gelijk en als je kids eenmaal op school zitten weet je niet meer wat ze wel en niet word ‘wijsgemaakt’. Ik vind dat dus best wel spannend. Die controle moet je loslaten. En je hoeft niet alles te weten, de basis heb je ze echt wel meegegeven.

Afgelopen week liep ik bij onze plaatselijke Jumbo naar binnen. Het was nog ochtend… het poortje ging open en ik pakte een mandje. In mijn linker ooghoek zag ik een groot gevaarte. Ik keek nog eens goed: ik zag een gevel met lampjes, zonnescherm, klimop, leuke mandjes, een gezellig bankje. En op de achtergrond hoorde ik Laura Pausini met Strani Mori. Een complete beleving. Net zoals de reclame op tv. En? Begint er al een belletje te rinkelen? Italiaanse gezelligheid? Juist: Birra Morretti. In onze (niet echt hele grote) Jumbo stond een heel bouwwerk om het Italiaans bier te promoten. En wat gebeurd er? Ik kocht het! Want mijn herinnering aan onze Italiaanse vakanties kwamen bovendrijven, camping Bella Italia waar ze kip aan het spit en friet verkochten. Maar ook dat mijn vader met mij vroeger danste op de muziek van Laura Pausini. Ik was verkocht… op-en-top marketing dus. Ik stuurde het door naar collega’s, maakte een filmpje en de vrijdag erop ging ik met 2 six-packs Birra Morretti richting school om met het team een echt Italiaans biertje te drinken. #echtbeleven dus. En daar kwam ook mooi mijn groen drijfveer (management drives of mapstell) weer boven drijven. Want dit is namelijk echt samen. Iets waar ik heel ‘goed op ga’. 

De laatste weken van het jaar zorgen voor voldoende invulling van de agenda. Ook op dagen dat ik niet werk, maar zoals je hier boven al kunt lezen sta je toch altijd ‘aan’. En dat is ook super leuk. De focus ging afgelopen week naar het evenement Bier&Ballen. Onze tweedejaars studenten MSH ronden hier namelijk enkele examenonderdelen af. In de verschillende teams-kanalen werd veel gecommuniceerd, van sponsorwanden tot gele lopers en van spullen inzamelen naar een buiten-huiskamer maken. Alle onderdelen van het organiseren van een evenement komen voorbij. Inclusief deadlines en budgetten. Zo echt kan leren zijn he? (In de comments een linkje naar de website van Bier & Ballen)……..

En dan is er weer een PDG-dinsdag. Om 7.15 uur vertrek ik richting Eindhoven. Ik stap in met mijn heerlijke cappuccino en bakje yoghurt met muesli in de auto. Na zwaaien naar 2 hard zwaaiende kids en vriend-lief stuit ik halverwege de enigste route de wijk uit op een vrachtwagen die staat te lossen. Gelukkig heb ik ruim de tijd en mopper al grappend naar de buurman. Hij had gedacht dat er zo vroeg nog niemand weg zou hoeven. Nou ik wel dus… net die ene dinsdagochtend in 3 weken tijd. We lachen erom. De chauffeur is klaar en de buurman komt nog even een tip geven: ‘rij er maar direct achteraan, want aan de andere kant staan ook wat auto’s te wachten’. En zo vervolgde ik mijn reis. Een slokje koffie, het inspreken van voice-berichtjes naar vriendinnen en luisteren naar de radio zorgen dat ik me wel vermaak. 

Aangekomen in Eindhoven, laptopje open begin ik alvast met typen aan mijn blog. Dat scheelt vanavond weer typen op de bank. We kijken terug op wat we de afgelopen 13 bijeenkomsten allemaal hebben geleerd. Echt tering veel als ik zo eens luister. Onze docent vraagt regelmatig het een en ander aan ons als studenten. Het open leer gesprek en het zelfbedachte schaak-gesprek (Boersma, 2023) komt ook aan bod. En dat is maar goed ook. Want ik (en ik denk stiekem wel meerdere) zitten niet met de meeste energie in het lokaal. We zijn tot ruim na de lunch pauze bezig met alle termen. Ik moet geregeld diep graven welke methode of werkvorm wat ook alweer betekend. Maar eej, ik ben wel elke week bezig met mijn pdg. Het doen van onderzoek, reflecteren, feedback vragen. Het staat continue aan. En dat is maar goed ook. Bewust met je studie bezig zijn is het halve werk.

De hebben het ook nog over didactisch coachen. We krijgen de opdracht om in groepjes een artikel te lezen en daar de belangrijkste informatie op te schrijven. Of een mindmap van te maken. En ik voel hem aankomen. 'Zij kan wel mooi een mindmap maken'. Maar ik besluit iets anders. Afgelopen weken ben ik moe, ik krijg mijn emmertje maar niet extra gevuld en ben nu op de dag zelf aan het kijken waar ik andere keuzes kan maken die me minder energie kosten, maar niet minder betrokken. Dit was mijn moment! Ik besloot mijn laptop te laten staan, en niet het initiatief te nemen om een mindmap te maken. En zo gebeurde: we scande de qr-code en lazen allemaal het artikel. En toen kwam het: 'Zal ik even een groot vel en stiften pakken? Wil jij dan die mindmap maken?'. Uhm.. nou nee dus. En dat zei ik ook. 'Nou eigenlijk niet'. Ik legde uit dat ik bewust mijn laptop had laten staan en me had voorgenomen de mindmap niet te maken. Niet omdat ik niet wilde, of omdat ik het niet leuk zou vinden. Nee, gewoon omdat me dat meer energie kost. Ik moet dan namelijk beslissen wat en hoe ik het op papier zet. Ik heb de stift vast en ik maak de laatste beslissing. Ik doe dat niet alleen, maar heb wel de laatste hand. Letterlijk... Gelukking nam al snel een mede-studente de stift aan en vouwde het papier dubbel. We begonnen, didactisch coachen, AB2C, Aandacht, Benoemen en Bevragen en Coachen. Heel leuk om op deze manier 4 verschillende (4 groepjes) manieren van didactisch coachen te horen. 

Ook Rita Pierson komt voorbij (de link staat in de comments). Wat een power-vrouw, wat een energie. En wat een wijsheid. Het gaat over connectie binnen het onderwijs. En dat elke student op zoek is naar connectie. Studenten leren niet van mensen die ze niet leuk vinden. En nee, we hoeven geen vrienden met ze te worden. Maar elkaar zien en ECHT verbinding maken is ontzettend belangrijk. Rita Pierson gaf een student eens een +2 met een smiley erbij. De student begreep er niks van. Hij had namelijk van de 20 vragen er 18 fout. Rita benaderde het andersom, hij had er namelijk 2 wel goed. Voor die student was Rita Pierson een held een ‘champion’. Laten we dat allemaal zijn. Laten we vreugde en blijdschap brengen. Een glimlach. Dat is toch mooi? Van alles het positieve benadrukken? De verbinding maken. Nou let’s go!! Als docent ben namelijk ‘Born to make a difference’.

Dit was de laaste PDG-dag van dit schooljaar. Op 19 september is de volgende bijeenkomst. Maar aan het einde van dit schooljaar sluit ik natuurlijk in stijl af met een blog.