Na een vakantie met vooraf een aardig to-do lijstje, maak ik in deze blog de balans op. Ben ik in balans? Hoe kom (en blijf) ik in balans? Iets met werk, prive, werkdruk en werkgeluk...

De afgelopen weken stonden in het teken van vakantie. 7 weken zomervakantie, een ware luxe als je in het onderwijs werkt toch?. Ervaren docenten waarschuwen me: ‘let maar op, over 10 jaar vind je die 7 weken niet genoeg’… Na 10 jaar werkend in het bedrijfsleven met  maar 22 vrije dagen hoop ik toch echt dat ik dat gevoel nooit ga krijgen… En als ik daar wel kom is het zaak mijn werkgeluk weer te vinden (hierover later meer). Weet je wat nog meer luxe is? Dat onze kids 52 weken naar de BSO en opvang kunnen. Hierdoor konden we afgelopen weken een kast verven, ben ik meerdere keren gaan zwemmen (Jaja inderdaad: baantjes trekken), kon ik in alle rust de camper inpakken en kon Marco samen met een vriend (die ook een klusbedrijf heeft) onze nieuwe dakkapel zetten. Eens kijken welke inzichten me dat heeft opgeleverd.

De vakantie begon met een week niks, of nou ja… ik had me van alles voorgenomen natuurlijk. Op vrijdag zouden we op vakantie gaan. Die eerste vrije dagen stonden dus in het teken van wassen, boodschappen doen en checken of alles in de keuken-kisten zat. We gingen namelijk 2 weken met onze De Waard Alabtros tent naar De Hoevens in Alphen. Heerlijk 15 minuutjes rijden en dan waren we er al. Meestal maken Marco en ik in de vakantie ook onze balans op, hoe gaat het, waar willen naartoe, hoe zien we de toekomst, hebben we dromen? Leuke vragen… helaas werd ik op dag 3 ziek en verliet ik voor 2 nachten en 3 dagen de camping. Marco en de kids bleven uiteraard. Ik vertrok richting huis en heb goed geslapen en op dag 6 vertrok ik weer richting camping. Een paar heerlijke dagen volgden.

Kampvuurtje met een wijntje, spelen met de kids aan het water in het zand en knutselen met mama, want die natuur-hanger wilde Sam echt graag maken. In de tweede week werd het iets slechter weer en besloten we op woensdag in te pakken, om die enorme tent droog thuis te krijgen. Jammer van de koelkast die op die dag de accu van de auto had leeg getrokken, maar uiteraard was er hulp genoeg en werd er met startkabels aan de gang gegaan. Rond half 10 waren we uiteindelijk thuis en konden we de slapende kids zo overleggen in bed. De maandag erop ging Marco weer werken en in die week maakten we de kamer leeg waar de dakkapel ging komen. 

Even terug naar die dagen ziek thuis: Op die dagen ontdekte ik namelijk het tv programma 'B&B vol liefde'. Jeetje wat is dat intens zeg. Jezelf openstellen voor DE liefde, tijdens het runnen van je eigen B&B, verhalen vertellen (en aanhoren), jezelf openstellen, mensen ontmoeten, leren kennen en relaties opbouwen. Inclusief een camera op je bakkes. Ieder in hun eigen habitat. Op zoek naar de liefde... Gek woord he? Habitat, ik noem het ook zo als Marco hout staat te hakken buiten voor onze kachel. Helemaal in z’n element. Volle bak focus in een fijne omgeving. Echt in je element zijn. Dat is toch heerlijk?

Wanneer zit jij eigenlijk in je element? Bij mij rijst dan ook de vraag: Wanneer ben je je echte zelf? Hoe moeilijk is dat? Altijd maar je best doen, jezelf in de etalage zetten. Voor je partner, je werk, je kinderen? Moet dat? Is dat nodig? Een doorlopende zoektocht naar wie je bent, wat je fijn vind en hoe je in balans blijft, privé en in je werk. En (voor wie B&B vol liefde gekeken heeft) met of zonder ‘mount joy’, ‘tantra-dansen’, een ‘verkeerd geknipte boom’ en 'akward scenes in een hottub'... Ik denk dat we allemaal wel ergens ons best voor doen, en misschien is dat wel helemaal niet zo erg… energie steken in iets of iemand. Maar dan wel het liefst zonder camera op je bakkes. :)

Ok dan toch nog even richting de PDG ;) Hoewel ik me voorgenomen had in de vakantie een sprintje te trekken, is dat niet helemaal gelukt. De weken vlogen voorbij. Omdat we nog in mijn laatste week vakantie besloten nog een weekje met de camper te gaan kamperen, heb ik in de week dat de dakkapel werd gezet toch even mijn laptop open geklapt. Even wat inlezen voor de MLAB lessen en mijn portfolio deel 2 voor de pdg nog eens doorgelezen. 

En in die laatste week vakantie is het ook nog gelukt om zelf de balans op te maken. Iets wat ik in de waan van de dag en ik als onderdeel van de  ‘Familie bv’ regelmatig vergeet… en eigenlijk gewoonweg geen aandacht aan geef.

Voor de vakantie was ik behoorlijk leeg, opzoek naar energie en naar het gevoel energie over te hebben in plaats van net genoeg (en ook regelmatig een tekort). En zo belandde ik tijdens onze vakantie in een gesprek met Marco over energiegevers. Als ik moe ben zoek ik mijn energie in op tijd naar bed gaan en soms een ochtendje uitslapen. Ik vroeg Marco hoe hij dacht over mijn te kort aan energie, en waar volgens hem een oplossing zou kunnen zitten. Nou het antwoord was best simpel: 'neem eens wat tijd voor jezelf, maak een plannetje.' Opladen en dus energie krijgen. En al die gedachtes in je hoofd? Misschien wil je  wel te veel de controle hebben (of denk je dat je dat moet doen) je mag wel iets meer loslaten, de kids reageren daar ook weer op namelijk (mama onrustig > kids ook onrustig). Dus iets met de juiste balans vinden. Alle ballen hooghouden (en niet die alleen van het gezin, maar ook van mezelf). Op naar meer structuur, balans en tijd voor mezelf. Ik hoor mijn gedachtes alweer gaan: ok… we gaan weer naar yoga, baantjes trekken en op zondagochtend bootcampen in het bos. Iets meer kiezen voor mezelf, iets minder controle. Is dit dan het recept voor mijn balans?  Wie weet… er komt vast in de volgende blogs meer over. Want de trein van het onderwijs is weer begonnen met rijden. Hoe zorg ik dat ik in balans blijf...

Afgelopen maandag startte het schooljaar officieel. De ochtend begon met een welkoms woordje van onze directeur, studenten-aantallen en onze 'burcht en bootjes'-verhaal die omgebouwd moet gaan worden. Iets meer open, iets minder onderzoeken, maar nu uitvoeren. Op zoek dus naar een mooie metafoor. Mijn hoofd is al bezig... iets met een 'fles champagne'? een bruisende organisatie, vernieuwende ideeën, altijd in voor een feestje? Misschien iets te hoog 'party gehalte'... een 'wereldbol'? Waar we de verschillende opleidingen als land gaan zien? En waar vliegtuigen, treinen en (toch) bootjes af en toe nog wat 'cargo' komen brengen? Een open organisatie als een 'open boek'? Waar we elkaar verhalen vertellen, verhalen van anderen vertellen? Met elkaar verbonden zijn (als pagina's)? Waar een rode draad (hospitality) onze hou vast is? Nou... en zo kan ik nog wel even doorgaan. Heerlijk toch? Als je brein je mee neemt en je in een relaxte modus zit om deze gedachtes te laten gaan? Na de intro vertrokken we met een bak koffie richting het Klein Arsenaal, waar een presentatie en workshop over 'Van werkdruk naar werkgeluk' door Pauline Wemmenhove gegeven werd. Onverwacht sluit mijn blog mooi aan bij die lezing en workshop. 

Pauline vertelde een verhaal over Omar. Omar was een student die tijdens een examen eigenlijk alles goed deed. Hij had namelijk een goed filmpje (examen bewijs) gemaakt over een kapers behandeling en hij had alles perfect uitgevoerd. Er was echter 1 ding aan de hand… en dat was een NOGO. Het betekende eigenlijk direct een onvoldoende. Iets wat mij heel bekend voorkwam. Hij had namelijk tijdens de opname van zijn uitgevoerde kappers behandeling kauwgom in zijn mond. Hij had alles, maar dan ook alles goed gedaan. Zou Pauline hem dan echt nu af moeten rekenen op dat kauwgompje? Tijdens de presentatie vroeg ze aan Omar of er ook iets was geweest wat hij beter of anders had willen doen achteraf. En dat had hij zeker: ‘die kauwgom had echt niet gemoeten juf, ik was het compleet vergeten’. En in plaats van hem af te rekenen op 1 zo’n kauwgompje, kreeg Omar een 9.

Het verhaal van Omar deed mij denken aan een gesprek wat ik had in januari 2022. Ik had namelijk gesolliciteerd op een hele leuke functie, in de stad waar ik toen nog woonde. Ik was 6 weken daarvoor bevallen van onze 2e zoon Levi, gaf nog borstvoeding en was echt niet op mijn best. Toch had ik me voorbereid en had ik mijn bloesje (met voedings-bh, echt ontzettend charmant...) aangetrokken, mijn haar gedaan en een make-upje op mijn bakkes (dat dan weer wel) gesmeerd. Na een super leuk gesprek en nog meer enthousiasme over de functie vertrok ik richting huis. Een paar dagen later ontving ik het leuke nieuws dat ik mocht komen. Inmiddels zijn we 1,5 jaar verder en mijn collega's die deze blog lezen weten het waarschijnlijk. Ik had een goed gesprek gehad, maar er was wel een dingetje... ik had namelijk kauwgom zitten kauwen tijdens het gesprek. Iets wat ik me totaal niet had beseft, en wat ik pas vele maanden later te horen kreeg van mijn directeur. Wat hebben we gelachen... Ondanks dat kauwgompje, hadden mijn huidige directeur, adjunct en hele fijne collega toch gezien wat ik in mijn mars had. Ze hebben verder gekeken dan het (niet-passend-bij-hospitality) kauwgompje, maar gekeken naar mij als de persoon achter dat kauwgompje. En daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor. Toen was al duidelijk dat er gekeken word naar de persoon, en zo voel ik dat nog steeds. Ik voel me gezien en gehoord. Met of zonder kauwgom... 

Eens kijken hoe onze nieuwe eerstejaars MSH-studenten de komende 2 weken zich gaan manifesteren. Wellicht ook met kauwgom, een petje op, een hoodie aan of een 'strand-waardig' buik-truitje. En ook dan kijken we verder dan dat, wie is de persoon er achter, wie is deze student ECHT? #zoechtkanlerenzijn.

P.s. gisteravond trok ik nog even een kaart: ‘wat als’. De kern van de boodschap? ‘Wat als alles waar je nu doorheen gaat, leidt tot een veel mooier leven?’. Ah… dus die zoektocht naar balans is gewoon ergens goed voor? Nou LET’S GO dan!!!